Je wordt bedreigd, wat nu?

Daniel van Schijndel, raadslid in Asten, is een van de vertrouwenspersonen die regelmatig geïntimideerde of bedreigde raadsleden te woord staat. Hoewel hij in Asten weinig casussen kent waarbij bestuurders of raadsleden direct bedreigd werden, kent Van Schijndel wel het gevoel van onveiligheid. Dat mag benoemd worden, vindt hij. “Wat voor de een niets betekent, kan voor de ander wel degelijk bedreigend overkomen.”

Onveilig gevoel

De onveiligheid zat ‘m voor Van Schijndel zelf in het gedrag van een ondernemer die eens onderwerp van gesprek was in de gemeenteraad en het college, vanwege het overtreden van allerlei regels. In het café werd hij op de schouder geslagen door één van de medewerkers van de betreffende ondernemer. 'Jij gaat wel vóór stemmen, hè', zei de man, terwijl er nog een groepje collega’s bij kwam staan.

“Ik voelde meteen dat ik op moest letten wat ik zou zeggen”, blikt Van Schijndel terug. “Ik deed er alles aan om het gesprek een andere kant op te buigen en was enorm op mijn hoede. Eenmaal thuis heb ik er nog over lopen piekeren. In feite is het geen intimidatie, maar het kwam op mij wel over als intimidatie.” Het onveilige gevoel heeft geen invloed gehad op zijn werk als raadslid, zegt hij. “Maar als ik deze personen tegenkom in de supermarkt, loop ik wel met een boogje om ze heen. Ze weten dat ik destijds kritisch was, ik heb geen idee hoe ze daarmee omgaan. Een soort black box die voor onrust zorgt.”

Klein bier

Het incident in het café vond Van Schijndel in eerste instantie te klein om te delen. “Het voelde toen als ‘klein bier’, ik wilde het simpelweg van me af laten glijden en verder gaan. Nu, een paar jaar later, zou ik het misschien anders doen. Ook dat soort gebeurtenissen, waar op een indirecte manier onveiligheid wordt gecreëerd, mogen aandacht krijgen. De een zegt, gewoon niet aan denken, maar dat lukt niet iedereen.”

Om zijn zorgen, die later alsnog ontstonden rondom hetzelfde incident, te delen, sprak Van Schijndel met een fractielid, de gemeentesecretaris en de griffier. “Ik wilde er niet alleen mee blijven zitten, dus ik heb het gedeeld. Het was fijn dat ze naar mijn verhaal luisterden en meedachten over hoe ik hier het best mee om kon gaan.”

Of het onderwerp een taboe is? “Het is niet iets wat je zomaar even bespreekt. Je moet je kwetsbaar durven opstellen, wat voor velen, en ook voor mij, lastig is. In een dorp zijn mensen, denk ik, sneller geneigd om te denken dat het bij hen niet voorkomt.”

Wat hij zijn collega-raadsleden in het land zou willen meegeven? “Een sparringpartner die jou een spiegel kan voorhouden is ontzettend behulpzaam als je geconfronteerd wordt met agressie. Je hebt het gevoel dat je niet alleen staat. Want je kunt in de krant wel lezen dat er nog meer slachtoffers zijn van agressie en/of intimidatie, maar wat zegt jou dat? Het helpt pas echt als je een nummer kunt bellen wanneer je niet meer weet wat je moet doen. Even met iemand sparren is dan erg fijn.”

Dit artikel is tot stand gekomen met medewerking van het Netwerk Weerbaar Bestuur. Lees verder op www.weerbaar-bestuur.nl/persoonlijke-verhalen